Acı paylaştıkça azalıyor mu?

Kimse eskisi gibi gülmüyor, gülemiyordu. Toplumsal acıya reaksiyon gösterme yetisini kaybetmiş insanlar bile, yine aynı toplumdan utandıklarından uzun uzun kahkaha atamıyordu,-kafelerde/restoranlarda…

Kimileri yakınlarının yardımına koşamamanın çaresizliğini yaşarken, kimileri geride kalanlara yardım toplamak için uykusuz kalıyordu geceler boyunca.

Kimileri kendi kariyeri için yardımları araç olarak kullanıyor, kimileri ise son parasını gönderiyordu deprem bölgesine.

Kimileri toplanan yardımlar üzerinden şov yapıyor, kimileri ise, “sesimizi duyan var mı?” diye haykırıyordu…

Acı kimilerini birleştiriyor, kimilerini ise daha acımasız yapabiliyordu.

Bütün bunlardan bağımsız, alt kimliklerinden sıyrılmış, saf ve temiz duygularla, sadece ve sadece depremzedelere yardım etmeye odaklanmış gençler var Viyana’da…

Saatlerce çalışan, yardım paketlerini tek tek kontrol eden ve ayıran ve sonra TIR’lara yükleyen gençler…

Yüzlerinde yılgınlığın zerresini göremeyeceğiniz gençler…

Harçlıklarını depremzedelere gönderen gençler…

Sivil toplum kuruluşları gece yarılarına kadar bağış kampanyaları için derneklerini açarak, bağış yapacaklara önderlik ettiler. Depremzedelere biraz daha fazla yardım toplayabilmek için seferber oldular… Hakları büyüktür…

Olumsuzlukların, olumlu gelişmelere gölge bile edememiş olması, bizi umutlandırıyor ve daha da güçlendiriyor.

Acı çekmek bir reaksiyon ise eğer, tabi ki herkesten aynısını bekleyemezsin. İnsanlar acıya karşı farklı reaksiyon gösterir. Kimisi ağlar, kimisi gülemez, kimisi ise kayıtsız kalır…

Depremin üzerinden bir hafta geçti.

Biz gördük ki Avusturya’da toplumun her kesiminden insanlar büyük bir dayanışma örneği sergiledi.

İzlerinin yıllarca silinemeyeceği bu deprem felaketinden, bir izde sen silmeye çalışmışsan ne mutlu sana…