Buralarda öğretmenler gününde, öğretmenin eli öpülmüyormuş…

Dedem zamanında işçi olarak Almanya’ya geliyor, babam da onun peşinden üniversite eğitimi için gidiyor. Hem okuyor hem çalışıyor. Bir yandan annem ve ablamlar da babamın yolunu gözlüyor. Aradan yıllar geçiyor, ben yaklaşık 3 yaşındayken biz de Almanya’ya taşınıyoruz…

Annem hiç dil bilmediği ve korktuğu için bizi kreşe göndermiyor. Sadece zorunlu olduğu için ilkokuldan önce, son 6 ay gidiyoruz. Okula başladığımda neredeyse hiç Almanca konuşamıyor, hiçbir şey anlamıyorum. Ama öğretmenim çok ilgileniyor, göz hizama eğilip benimle özel çalışıyor.

İlkokula başlayalı henüz 3-4 ay olmuş, Türkiye’de Öğretmenler Günü. Annem bizi yıkadı, hazırladı, bayramlıklarımızı giydirdi. Hiç unutmuyorum, saçlarımıza kurdeleli toka aldı, kendimi prenses gibi hissetmiştim. Elime de hediye verdi, öğretmenine git, elini öp ver diye.

Yanına gittim, zaten hemen anladı benim özel hazırlandığımı. Ben tabi hiç konuşamıyorum. Okulda Türkçe hocamız vardı, onu çağırdı tercüme etsin diye. Ona Öğretmenler Günü olduğunu, Türkiye’de öğretmene hürmet ve teşekkür için hediye verildiğini, bu yüzden hazırlandığımı söyledim.

Öğretmenimin elini öpmek istedim. Türkçe hocam da gülümsedi, gözleri doldu. Anlattıklarımı tercüme etti. Öğretmenim ağlamaya başladı, sarıldık. Sonra hediyesini açtı. Annem iğne oyalı havlular, patikler koymuş…

Ben beğenir mi acaba diye düşünürken, öğretmenimin o an çok mutlu olduğunu görünce annemle ve kendimle gurur duydum. Türkçe hocamın da öğretmenler gününü kutladım. Aralarında tebessüm ederek konuştular. Gidip pastaneden kek aldılar. Tüm sınıfa dağıtıp Öğretmenler Gününü kutladık.

Şimdi o hiç Almanca konuşamayan çocuk, Harvard Üniversitesinde Psikoloji yüksek lisansı yapıyor. Öğretmenlerime, anneme, aileme, bana kattıkları için Almanya ve Türkiye’ye minnettarım.  [Elif Başak] | © DerVirgül